نامه سوم

نامه سوم

عیدانه ای به روایت...

فکر نکن جواب نمی دهی من فکرهای بد می کنم .

اصلا بگذار خیالت را راحت کنم ...خودت می دانی اهل قرو غمزه و ادا واطوار نیستم

راست حسینی... دلم نمی خواهد جواب نامه هایم را بخوانم

باور کن بهتر است...

گفتم هر از گاهی ..حالا هزینه اش به کنار ..دو سه صفحه سیاه کنم و برایت بفرستم . خودم اینجوری راحت ترم...

صبحی فکری شدم که یک وقت خودت را به زحمت نیاندازی .گفتم دست و پا کنم ... دو سه خطی برایت بنویسم که پس پشت فکر نکنی من فکرهای بد می کنم .... نه ....

فهمیده ای لابد . که دوباره ساعت ها چرخیدند و چرخیدند تا رسید به آنجا که باید لباسهای نوام را بپوشم و با لبخند محو همیشگی بیایم سر وقت تو و عید مبارکی هایم را تقدیمت کنم...

ولی تو .........نیستی

حرف هم آماده کرده بودم که بنویسم ولی یادم رفت ...

بس که جاده های ما امن است .بس که آدمهای خوبی وارد مجلس شدند. بس که قیمت نفت بالا رفت.بس که میوه توی بازار هست.بس که آدمهای ما چشم و دل سیر شده اند.

وبس که همه چیز خوب است...

همه چیز یادم رفت.آن قدر عید آمده و رفته که ندیدمت که یادم رفت . وقتی می گفتم عیدت مبارک ... تو چی می گفتی....

یادم رفت به خدا یادم رفت...

دلم می سوزد به حال خودم و خودت .... که چرا وقتی همه چیز خوب است هیچ چیز خوب نیست

دلم به حال همه چیزهایی که فاتحه شان را خواندیم می سوزد .برای نوروز...

که فکر می کنم فقط نون اش مانده که مثل چاله کوچکی است که یک نقطه مدام وسطش سرگردان است...

نمی خواهم ناراحتت کنم ولی...

اینقدر خراب شده ام که هیچ لباس نویی به من نمی آید چه رسد به اینکه گل باشد و بیایم و تو باشی و همه چیز و ....

تو نیستی و هزار مکافات دیگر راضی ام می کند به همین چند خط ناقابل بدون گل و لبخند و بوسه

بپذیر لطفا...